Οι θεοι του ολυμπου και τα φυτα-συμβολα τους

Διας: Ιερά του φυτά ,βελανιδιά ,φασκόμηλο ,ελιά

Ποσειδών: Πεύκο εξαιτίας του ότι κατασκευαζονταν τα πλοία από αυτό

Αρης: Δυόσμος, Απήγανος, Φλαμουριά, Βερβένα, Αδελόχορτο.

Ερμής: Αμυγδαλιά ,έλατο

Ηφαιστος:μαργαρίτα

Απόλλωνας: Ιερά φυτά του θεού η δάφνη, ο ηλίανθος, η άρκευθος, η μυρίκη, το ηλιοτρόπιο και ο υάκινθος. Η Δάφνη είναι η νύμφη κόρη του ποταμού Πηνειού, που αγάπησε ο μεγάλος Έλληνας θεός όμως χωρίς μεγάλη επιτυχία. Έτσι μετά από θερμή επίκλησή της στη Γαία μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ο Απόλλων παρά του ότι δε βρήκε ανταπόκριση στο ερωτικό του κάλεσμα στη Δάφνη την τίμησε κάνοντάς την το γνωστότερο ιερό του φυτό. Ο Υάκινθος αποτελεί επίσης ένα αγαπημένο πρόσωπο για το θεό του Ήλιου. Ο Απόλλων και ο Υάκινθος έπαιζαν με ένα χρυσό δίσκο και ο Ζέφυρος φύσηξε και χτύπησε θανατηφόρα τον πανέμορφο νέο. Τότε ο Απόλλων από το αίμα του έφτιαξε το Ιερό του φυτό.

Ηρα: Κρίνος ,πορτοκαλιά, ρόδι.Συχνά η Ήρα περιγραφόταν ή απεικονιζόταν κρατώντας κάποιο σκήπτρο ως σύμβολο κυριαρχίας ή έχοντας στα χέρια της ρόδι(σύμβολο γονιμότητας)

Αθηνά: Ελιά.Η Αθηνά και ο Ποσειδώνας διεκδικούσαν την ίδια πόλη. Ανέβηκαν λοιπόν στον βράχο της Ακρόπολης και ενώπιον των Αθηναίων αποφάσισαν ότι όποιος προσέφερε το ωραιότερο δώρο θα την αποκτούσε. Ο Ποσειδώνας χτύπησε σε μια πλευρά του λόφου με την τρίαινά του και αμέσως ανάβλυσε ένα πηγάδι. Ο λαός θαύμασε, αλλά το νερό ήταν αλμυρό σαν το νερό της θάλασσας, που κυρίευε ο Ποσειδώνας κι έτσι δεν ήταν πολύ χρήσιμο. Το δώρο της Αθηνάς ήταν ένα δέντρο ελιάς, κάτι που ήταν καλύτερο, μιας και παρείχε στην πόλη τροφή, λάδι και ξυλεία. Έτσι, κέρδισε τη μονομαχία η Αθηνά και ονόμασε την πόλη της Αθήνα.

Αφροδίτη: Τριαντάφυλλο,κρίνος ,ανεμώνη

Δήμητρα: Στάχυ,κριθάρι,ροδιά.

Εστία: Κλαδια με άνθη και καρπούς

Αρτεμις: Ιτιά ,γιασεμί, λουλούδια

Φυτά και μύθοι 1

Ο μύθος για το πως δημιουργήθηκε το τριαντάφυλλο και η ανεμώνα

Άδωνις ή και Άδωνης μυθολογείται ότι ήταν ένας ωραίος νέος, αγαπημένος της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη, «τιμωρώντας» τη Σμύρνα ή Μύρρα (μετέπειτα μητέρα του Αδώνιδος), την έκανε να νιώσει μεγάλο έρωτα για τον Κίνυρα, τον οποίο και παραπλάνησε, προκειμένου να ικανοποιήσει τον έρωτά της. Καρπός αυτής της ενώσεως υπήρξε ο Άδωνις, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος από τη νηπιακή του ακόμα ηλικία. Η θεά τον έκρυψε μέσα σε μία λάρνακα (κιβώτιο) (σημείωση: στην Κύπρο υπάρχει η πόλη Λάρνακα), που την έδωσε στην Περσεφόνη προς φύλαξη. Σε άλλη εκδοχή του μύθου μητέρα του ήταν η Μεθάρμη και αδέλφια του ο Οξύπορος, η Ορσεδίκη, η Λαογόρη και η Βραισία.

Ωστόσο, άλλη εκδοχή του μύθου, μας λέει ότι ο Kινύρας ήταν πατέρας της Σμύρνας. Όταν ανακάλυψε ότι παραπλανήθηκε και έσμιξε με την κόρη του, γεμάτος οργή και αποτροπιασμό την κυνήγησε για να τη σκοτώσει. Η Σμύρνα κατάφερε να ξεφύγει και έτρεξε προς τα βουνά. Εκείνος την πρόλαβε, σήκωσε το σπαθί του και ήταν έτοιμος να της πάρει το κεφάλι, αλλά η Αφροδίτη, παρεμβαίνοντας, πρόλαβε και μεταμόρφωσε τη Σμύρνα στο ομώνυμο φυτό. Καθώς το σπαθί συνέχισε την πορεία του και έκοψε την ήδη μεταμορφωθείσα σε φυτό Σμύρνα, ξεπετάχτηκε από τον κορμό της ο Άδωνις. Τον πήρε τότε η θεά και τον παρέδωσε στην Περσεφόνη μέσα σε μία λάρνακα, όπως προαναφέρθηκε. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε το κιβώτιο και αντίκρισε την ομορφιά του μωρού, αποφάσισε μυστικά να μην επιστρέψει ξανά τον Άδωνη. Έτσι, όταν εκείνος μεγάλωσε, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη. Η τελευταία κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Αδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου.

Η θεϊκή «διαμάχη» που προέκυψε μεταξύ της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου, ρυθμίστηκε από τον Δία ως εξής: Ο Άδωνις να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και το απομένον τρίτο, όπου διάλεγε εκείνος. Η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη στην οποία δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του.

Έτσι, ο Άδωνις περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη. Τελικά, μετά από χρόνια, ο ωραίος νέος σκοτώθηκε στη διάρκεια ενός κυνηγιού από έναν κάπρο. Η Αφροδίτη θρήνησε πικρά τον αγαπημένο της. Από το αίμα του Αδώνιδος πρόβαλαν για πρώτη φορά από το χώμα τα κόκκινα ρόδα - τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της θεάς φύτρωσαν οι ανεμώνες. Η Αφροδίτη παρακάλεσε την Περσεφόνη να αφήνει τον Άδωνη να ανεβαίνει στη γη. Η Περσεφόνη δέχθηκε, και ο Άδωνις ανεβαίνει στη γη και μένει έξι μήνες με την Αφροδίτη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες μένει με την Περσεφόνη.

Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%82

Ενα απο τα καλυτερα παιδικα παραμυθια;

Ο «Πετροτσουλούφης» (απόδοση στα Ελληνικά του STRUWWELPETER, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράμματα), είναι το πιο διάσημο, πολυμεταφρασμένο και πολυδιαβασμένο πανευρωπαϊκά παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο.

Πρόκειται για εύθυμες ιστορίες και αστείες εικόνες, που επικεντρώνονται στον κόσμο των παιδιών και πρωτοκυκλοφόρησαν στη Φρανκφούρτη το 1845 γνωρίζοντας πρωτοφανή επιτυχία.

«Να τον ο Πετροτσουλούφης/ μουτρωμένος και κατσούφης/ χρόνος πάει κι αυτός τα ίδια/ τις τσατσάρες, τα ψαλίδια/ δεν τα θέλει να τα δει/ κι έχει τώρα άγρια νύχια/ και μαλλιά σαν πολυτρίχια/ πουφ! τι απαίσιο παιδί!». Έτσι ξεκινάει η αφήγηση του γιατρού Χόφμαν, ο οποίος αποφάσισε να γράψει τις δικές του παιδικές ιστορίες, όταν διαπίστωσε ότι στα βιβλιοπωλεία κυκλοφορούσαν «σχοινοτενή αφηγήματα και άνοστες ιστοριούλες», που μόνο το ενδιαφέρον του τρίχρονου γιου του δεν έλκυαν.

Η ιστορία της Πιπίτσας!!!

Και άλλη μια ιστορία από το βιβλίο...

Ι ιστορία του Πίπη του Πιπίλα

Για ένα από τα ωραιότερα παιδικά παραμύθια όπως εχει χαρακτηριστεί ευχαριστώ την συνάδερφό μου Ματίνα που μου το πρότεινε...Προσωπικά διάβασα τις δύο ιστορίες που εχω φωτό στα κορίτσια μου...Η πρώτη ιστορία άρεσε πολύ στην μεγάλη μου και στην μικρή μου κόρη και γελούσαν - καταλάβαιναν απόλυτα την υπερβολή και το γκροτεσκ της ιστορίας - εξάλλου όπως μου δήλωσαν ποτέ δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο. Η μεσαία μου κόρη ένιωσε λύπη με την έκβαση της ιστορίας. Στη δεύτερη ιστορία η μικρή μου κόρη πιπιλούσε επίτηδες το δάκτυλο γελώντας ,η μεγάλη μου και πάλι γελούσε ,και η μεσαία διαπίστωσε ότι το αγόρι θα έχει τώρα 8 δάκτυλα ...και οι τρεις  γελούσαν και ήθελαν να τους διαβάσω και άλλες ιστορίες...

Πραγματικά σαν μητέρα είχα πολλές επιφυλάξεις  για  αυτό το βιβλίο ,αλλά προφανώς έχω ξεχάσει πως είναι να είσαι παιδί...και ποια πράγματα μπορούν να σε κάνουν να γελάς...

Το εξώφυλλο του βιβλίου από τις εκδόσεις "γράμματα"

Δε ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει πολλούς να γοητεύονται ακόμα από τον “Πετροτσουλούφη”. Ίσως είναι η παραδοξότητα του, ίσως του αναγνωρίζουν πως είναι ο πυρήνας λατρεμένων αναφορών . Το μόνο σίγουρο είναι πως εντυπωσιάζει ακόμα τα μεγάλα παιδιά αλλά και το εξής παράξενο: ενώ τον 19^ο αιώνα θεωρούσαν αυτές τις ιστορίες ιδανικές για τα παιδιά, οι σημερινοί γονείς ούτε που διανοούνται να τους τις διαβάσουν… να “μην πάθουν κανένα ψυχολογικό τα καημένα“.